Locals & Muzunges

De roep om Allah te eren en prijzen klinkt door het nog duistere dorp, Jambiani een lint dorp aan de oostkust van het eiland Zanzibar. Er staan nog sterren, heel veel sterren aan de hemel. Heel langzaam komt de zon op. De grijze schaduwen worden vissers. Vissers die met hun zelfgemaakte boten van grof hout, touwen, netten, en een stuk doek dat dienst doet als zeil onder vrolijk gezang weer hun best gaan doen de zee leeg te vangen.

De watchman zwaait terwijl hij langs mijn huisje loopt. Hij zat de hele nacht in mijn tuin nu zit zijn taak erop. Het is dag en hij mag gaan slapen. Het huisje waar ik woon, ligt aan het strand pal aan de Indische oceaan. Het is heerlijk wonen aan een oceaan. Er is bijna altijd water als de druk op het water dat toelaat. Er is ook bijna altijd elektriciteit wanneer het tussendoor niet uitvalt. Er is een grote ventilator en een enorme klamboe, die bijna op alle muskieten berekend is. Het huisje heeft een grote rieten kap tegen de felle zon en is heel sober ingericht. Alles in het huisje is met de hand gemaakt en komt hier van het eiland. Van stoelen tot deuren, van schalen tot bedden.

Het is eb er is vannacht heel veel zeewier op het strand aangespoeld. De vrouwen en meisjes komen nu het strand op om het zeewier te verzamelen, te drogen om het later te verkopen. Het wier wordt verkocht aan China voor de voedsel- en make-up industrie Overal in het dorp liggen op grote plastic lappen het wier uitgespreid om te drogen in de zon. De kippen en eenden uit het dorp doen zich hier te goed aan en een kip legt luid kakelend een ei in het te drogen wier.

De garden boy knipt en veegt elke ochtend vanaf 6 uur de grote tuin die rond het huisje ligt. Er ligt hier dan ook geen citroengrasje verkeerd. Planten die bij mij op de vensterbank altijd veranderen in vormloze dweilen ontwikkelen zich hier in reuze struiken. Rood en roze Hibiscus, Yucca’s Bougainvilles en Ficussen.

Wanneer de mannen terugkomen met hun vangst, is het ontbijt gekookt, de kinderen naar de Islamitische school en de was gedaan. Bonen met rijst is het ontbijt. Daarna gaan de mannen op de fiets met een grote rieten mand achterop de vis uit venten. De vrouwen gaan weer naar het strand met grote emmers op hun hoofd en op blote voeten zoeken ze op het wad naar grote scherpe driehoekige mosselen en andere schelpdieren.

Door de open ramen van het huisje hoor ik de kinderen van de kleuterschool de Koran zingen. De leraren op de school worden nauwelijks betaald en ze hebben geen leermiddelen. De kinderen leren een beetje spellen en schrijven in het Swahili. Een heel klein beetje Engels en nauwelijks rekenen. Wanneer de school iets krijgt geschonken, verkoopt de leraar dat om zelf wat te eten te hebben.

De mensen hier leven van de visvangst en van het toerisme. Er zijn hier aan deze kant van het eiland geen grote hotels maar wel veel kleine. De mensen uit het dorp telen bananen, meloenen, mango’s, sinaasappels, passievruchten. Deze verkopen ze weer aan de in zoals Mango Beach house een bed & breakfast welke totaal 4 kamers heeft. De meeste tijd wonen de gasten van het Beach house op de 1ste verdieping onder het enorme rieten dak waar het niet te heet is. Daar heb je een prachtig uitzicht over de Indische oceaan en kun je heerlijke verse vruchtendrankjes bestellen.

Het dorp en de Muzunges, (blanken) hebben elkaar nodig. De Locals hebben werk omdat de Muzunges hier vaak hotels en restaurants opzetten. Zo komen er toeristen waardoor het leven van de Locals er iets beter op gaat worden. Door de crisis en de vrees voor Ebola, wat hier niet voorkomt maar in het westen van Afrika, is hier nu ook weinig toerisme.