Een en al talent hier
Door: Pietie Visser
Blijf op de hoogte en volg Pietie
18 Januari 2015 | Tanzania, Mwanza
Ze slapen op straat onder een stuk karton. Vuil en mager. Over hun huid en kleren ligt een grijze waas. Wat ze dragen is wat ze bezitten. De meeste hebben geen schoenen, trui of regenjas. Ze leven van dag tot dag. Geen agenda, een heftig verleden, een onzekere toekomst..
Joseph vangt de jongens op in zijn twee shops van de Roots and Culture Foundation in Mwanza. Ze krijgen ontbijt. Als ze meedoen aan het programma b.v. iets kunstzinnigs maken krijgen ze ook nog een lunch van hem. Bonen met rijst en soms een stukje vis.
In de shop worden Afrikaanse schilderijen gemaakt in verschillende stijlen. Verder sieraden en sandalen. De sandalen hebben prachtige versieringen van kraalwerk en de zool is gemaakt van autoband. Die zolen zijn onverslijtbaar en dragen heel prettig. Je kunt er reuze makkelijk mee over grote plassen, ongelijke stoepen en gaten in het wegdek springen.
Wanneer ik heb overlegd met Joseph en teken- en schildermateriaal heb gekocht, starten we de volgende ochtend rond 11.00 uur met de workshop ‘Portret schilderen’. Niet te vroeg want de jongens schijnen s’ nachts veel op pad te zijn. Wanneer ik dik op tijd de shop binnenloop, kijk ik met verbazing rond. Er zijn zeker vijftien boys gekomen. Ze hebben al ontbijt gehad en willen meteen aan de slag.
Oké, daar gaan we dan! Ik leg stap voor stap het tekenen van een portret uit in het Engels. Robert, een oudere straatjongen, die nu bij Andrea en Joseph woont, vertaald het voor de boys in het Swahili. De jongens komen dicht om me heen staan en volgen elke lijn die ik zet. De kinderen zijn echt vies, hun kleren stinken naar zweet en pies. Ik moet even slikken, maar je wilt ze iets leren of niet.
Daarna gaan ze zelf aan de slag. We maken eerst de onderdelen van het gezicht apart en starten met het oog. Groot tekenen, roep ik tegen Robert wanneer veel van de kinderen poppenogen beginnen te tekenen. Het zijn hele ijverige leerlingen, leergierig en rustig. Wanneer ik ze moet helpen, tikken ze op mijn arm. In eerste instantie denk ik dat er een aantal niet kunnen praten. Wanneer ik dat aan Robert vraag, reageert hij verbaasd: ‘Ze spreken geen Engels en jij geen Swahili’. Ze maken in gebarentaal duidelijk wat ze willen.
Ze tekenen daarna geweldige portretten. Ik word er helemaal blij van. Alle jongens zet ik met hun portret op de foto. Ze glimmen van trots.
Ze hebben hard gewerkt. ‘High five boys’.
Morgen gaan we schilderen, maar eerst lunchen. Ze rennen naar het goedkoopste en lekkerste restaurant van Mwanza. Mama Bonge vindt het helemaal prima, al die straatkinderen in haar restaurant. Na de lunch krijgen ze van Joseph een stuk zeep mee om zichzelf en hun kleren een bad te geven in het Victoriameer.
-
03 Februari 2015 - 00:55
Forsafewtyssake:
Lieve Pietie, wat een sterke portretten en wat neem jij een moeite om dat aan de wereld te laten zien. Chapeau! Paul
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
