Banda

Een beetje achteraf op het terrein van Sarakasi ligt mijn banda, mijn huisje tijdens mijn verblijf hier. Het is heerlijk om een plek te hebben waar ik kan denken en nieuwe spellen en opdrachten bedenken.
Creativiteit staat hier niet hoog op de agenda. Ik ga proberen dat te veranderen. Ik betrek zoveel mogelijk de docenten bij de lessen. Al het lesmateriaal dat ik gemaakt heb, laat ik achter in de hoop dat ze het gaan gebruiken, doordat ze gezien hebben hoe de kinderen er op reageren en plezier hebben in de lessen.

Er zijn vier honden die het terrein bewaken. Het zijn liefjes werkelijk, maar zodra er een aap of een vreemdeling op het terrein komt, veranderen ze in bloeddorstige wezens. Apen zijn hier zoals bij ons de duiven. Wanneer de mama’s onder het afdak aan het koken zijn, komen ze steeds dichter bij het houtvuur. Ze willen eten stelen en wanneer dat niet lukt, springen ze met veel bombarie op het dak van de open keuken.
‘S nachts komen de apen ook graag plagen door heel hard over het dak van je banda te rennen. De honden worden dan dol en de apen vinden dat volgens mij party-time.

Wanneer ik voor mijn banda zit te werken, komt er altijd wel iemand even een praatje maken. Vrijwilligers of de coördinator, de bewakers of de docenten. De kinderen weten dat ik ballonnen heb meegenomen uit Nederland en wanneer ik weg ga, krijgen ze die. Dus van tijd tot tijd word er geïnformeerd wanneer er nu geleverd gaat worden.

Met de kinderen van de bovenbouw doe ik een taalproject, eigenlijk gebaseerd op het concept van het project van de onderbouw. De docent pakt het meteen op en neemt de les zo langzamerhand over. Geweldig om te zien!! Dan heb ik nog een andere workshop bedacht: ‘Wat is jouw droom’? ik heb veel voorbeelden gemaakt en veel beeldmateriaal meegenomen. Het is moeilijk om de creativiteit van de kinderen aan te spreken. Ze zijn het niet gewend. Langzamerhand, na veel stimuleren, komt er wat. De docent is wel heel enthousiast over de les en gaat ermee verder.

Er komt een einde aan mijn tijd op Sarakasi.
Ik kan nog heel veel vertellen over mijn tijd hier: de Massai-markt, het afscheid van de kinderen, de mama’s, de bewakers en de vrijwilligers uit Nederland: Heleen, Godelief, Mirjam en Myrthe. Allemaal superlieve mensen vooral de Brabantse bibi’s, die we misschien nog in Mwanza gaan zien. De laatste dag bezoeken we met z’n allen de Iracki, de Bushman en Lake Eyasi. Daarna ga ik samen met Bram op safari naar de wildparken: de Tarangiri-rivier, de Ngorongorocrater en de Serengeti-vlakte.